هر متن نمایشی به دنبال بازنمايي يك واقعه است كه به نوعي نگرانی، اضطراب، ستيزه، رنج و احساسات يک يا چند شخصيت را براي تماشاچيان به گونه‌ای انتقال دهد كه در او همذات‌پنداری، يا فهم مشترک از آن واقعه را فراهم سازد. شروع نمايش با تماس تلفني مرد با شخصی ناشناس با قطع و وصل و مشكل انتقال پيام رو به‌روست. از اين دريچه ما با پيش آگاهي معضلي به‌نام ارتباط روبه‌رو مي‌شويم . انتخاب هتل از ابتدا وضعيت ناپايدار رابطه را در وجه عدم سكونت دائمی و تناقض با خانه نشان مي‌دهد.

هتل در فارسي مسافرخانه معني مي‌دهد اين واژه «مسافرخانه» تركيبي متناقض نما (پارادوكسيكال) از رفتن و ماندن همزمان است. در چنين فضايی است كه زن و شوهري عاشق از ابتدا با پذيرش سكونت در آن، اجبار جدايي ، يا موقت بودن رابطه را در ناخودآگاه پذيرفته‌اند. هتل (مسافرخانه) دو‌گانه عشق و نفرت را با خود به شكلي طبيعي حمل مي‌كند. اين مسافرخانه است كه تنوع‌طلبي، گريز از تكرار، نياز به حريم شخصي و موقت بودن و رهايي را در برابر وفاداري، چرخه تكرار در زندگي زناشويي، رفتار مسئولانه و كوچكي يا فقدان حريم خصوصي به سهولت امكان‌پذير مي‌سازد. عشق و نفرت دو آهنربايي هستند كه عاشق و معشوق را در وضعيتي ايستا قرار مي‌دهند. زيرا اگر هر كدام اندكي فاصله‌شان تغيير كند به سمت يكي از اين دو جاذبه كشيده خواهد شد.

بنابر اين يا خودكشي ناشي از عشق در ميان است ، يا ديگركشي به دليل نفرت. هنگامي كه اين تعادل، يا توان تحمل اين تعادل ناممكن مي‌شود، گسست و جدايي اجتناب‌ناپذير مي‌شود. رابطه و تصويري چنين موحش از رابطه انساني را بايد در متني بزرگ‌تر تفسير كرد. وضعيت اتميزه شده روابط ميان فردي و بي چهرگي عمومي آدم‌هاي دوران مدرن، سرشت اندوهبار زندگي مدرن موقعيت تقديری همه انسان‌هاي اين دوره از حيات بشري است. بي هويتي گسترده در كنار سيطره قدرتمند تكنولوژي و شهري شدن همه اجزاي زندگي. سرشتي ناپايدار و گذرا براي تمامي روابط انسان‎ها رقم زده است. اين شرايط ميان‌مايگي، يا حتي فرومايگي عصر مدرن است كه انسان‎ها را در وضعيت رشد نايافته و غيرطبيعي نگه مي‎دارد. و اين شرايط است كه انسان مدرن را همواره در وضعيت انتظار نگه مي‌دارد. انسان مدرن نه از شرايط خود راضي است و نه جسارت يا توان پرواز و گريز دارد.

او همچون مسافری است كه هر روز به فرودگاه مي‎رود ولي سوار هواپيمايي نمي‎شود. او حتي اگر بليت داشته باشد، خود را در ليست انتظار قرار مي‎دهد. با اين انتظار كه همواره در ليست انتظار باقي بماند.در هر حال لاموزيكا سوم، موسيقي سوم ميان صدا و سكوت را به محملي براي تاملي هر چند كوتاه پيرامون زندگي روزمره تبديل كرده است.در خاتمه اشاره به نقص اين نمايشنامه نيز ضروري است. كثرت مضامين و تلاش براي پرداخت به بسياري از مفاهيم مهم در حد اشاره و عبور از آن مساله‎اي است كه گاه تماشاگر را آزار مي‎دهد. ظرفيت مضامين مطرح‌شده به قدری است كه مي‌توان براي هر يك نمايشنامه‎ مستقلي نوشت. البته بي‎حوصلگي نيز از ويژگي‎هاي اين دوران از حيات ما در اين سرزمين است.

حسن رياضی؛ درباره «لاموزيكا سوم» تجربه تازه كارگرداني جلال تهراني