زندگی مانند تئاتر؛ ساحت چرا نیست. ساحت چگونه است. در زندگی در هر جهان و هر نوع محکمه ای از تو نمی پرسند چرا میپرسند چگونه میپرسند چه کرده ای نمیپرسند تقصیر که بود. جهان بی رحم است و خواهی نخواهی از یک جایی به تو خواهد آموخت که هیچ کس در هیچ جهانی – مسئولیت افعال تو را نمی پذیرد.

بدین قرار تئاتر مانند زندگی؛ محل تمرین مسئولیت پذیری است؛ و چنین تمرینی در ساخت چگونگی ها میسر است. زیرا چگونگی بی هیچ واسطه ای به حالت به شکل به فعل راهنمایی میکند. به همین خاطر مهم ترین آموزه های تئاتر در اشکال کارگاهی و تجربی نمایان میشود. ضمن این که کارگاه تئاتر الزاماً محل پشتک و وارو زدن نیست. مربی میتواند با ذهن شما تعامل کند میتواند ذهن شما را در تعامل با ذهن دیگری قرار دهد. می تواند شاخک های ذهن شما را به لمس عینی مفاهیم و ادارد.

گزاره ی دوم این است؛ که تئاتر یعنی فرم فرم تئاتری یعنی چیدمان هارمونیک یا آن هارمونیک عناصر عینی در کنار هم یا در هر موقعیت دیگری نسبت به هم شرط اعتلا و اعتبار تئاتر این نیست که حرف مردم را بزند، که حرف های مهم بزند که بر نابسامانی های جهان بشورد تنها شرط لازم مهارت است؛ و اجزای مهارت، تکنیک ها

هستند.

کارگاه های متمرکز تئاتر محل تمرین تکنیکهایی است؛ که به ارتقاء مهارت هنرجویان می انجامد.

جلال تهرانی

به بهانه ی نزدیک شدن به شروع کارگاه های متمرکز تئاتر؛ مکتب تهران

۱۳۹۱,۰۲,۳۱